گفتمش راه کو و بيراهه کو

گفت خانهً دوست و سرو غمگينم کو

گفتم حلقه گذ شت سال ها زير پوست زندگی ست

گفت ريشه اندوه زمان زيراين خاک ا ست

گفتم زبان و کلماتم از دست رفت

گفت شيوه سخن و محبت از اين دنيا رفت

گفتم يار محبوبم قربانی اين اژدها شد

گفت ساکت! درد دلم باز داد خواهد شد

گفتم دربان اين خانه خنجری دارد در دست

گفت بنگر ! پنجره های این خانه آهنی ست

گفتم سرود صبحگاهان به گوش نمی رسد

گفت سیاهی در اين شهر به صبح نمی رسد

گفتم خورشيد پشت کوه ها پيدا نيست

گفت کوه ها پشت غبار اندوه پنهانست

گفتم داغ آوای دلم را سوزاند

گفت نوا دردل من زندانی ست

گفتم گريه نور چشمانم را گرفت

گفت فرياد در بغض من زندانی ست

مهر آوا

[بازگشت به برگ نخست]