بر
گر فته
از
جرس
«ابیانه»
با این شرایط
ماندگار نیست
رئیس
انجمن «خانه
مردم ابیانه»
روستائی
تاریخی که
آرامگاه
سهراب سپهری
درآن قرار
دارد، می
گوید:
"برداشتن قدم‌های
کوتاه برای
ابیانه کافی
نیست. با
انجام اقدامات
کم و کوتاه
مدت برای این
روستای
تاریخی، آن هم
در ایام پیک
سفر، این
روستا را نمی‌توان
ساماندهی
کرد، ابیانه
با شرایط
کنونی ماندگار
نخواهد بود"!
عباس شاکری‌زادابیانه
در گفت‌وگو با
«ایسنا»
نگرانی خود را
مطرح کرد و
افزود: "در
نوروز امسال،
روزانه حدود
ده هزار نفر
وارد ابیانه
شدند. حال این
سوال مطرح می‌شود
که ما متناسب
با ورود این
ده هزار نفر
گردشگر
روزانه، چه
اقداماتی
انجام داده
ایم؟ آیا کسی
به این قضیه
توجه کرد که
برای این
تعداد از
گردشگر، به
تاسیسات زیربنایی
نیاز داریم که
از نیازهای
اولیه هر کدام
از آنها است؟"
وی ایجاد
سرویس‌های
بهداشتی،
نانوایی یا
مکانی برای
استراحت چند ساعته
را از جمله
خدمات مورد
نیاز
گردشگران دانست
و افزود: "ممکن
است قدم‌هایی
در نوروز
امسال، برای
ابیانه و
گردشگرانش
برداشته شده
باشد و
فرماندار
جدید نیز نگاهش
به این منطقه‌ی
نمونه‌ی
گردشگری که می‌تواند
منبع درآمد
خوبی برای
شهرستان نطنز
باشد، فرق
کرده باشد؛ ولی
با وجود همه
این حسن نیت‌ها،
ابیانه جایی
نیست که در
کوتاه مدت
برای آن کاری
بتوان انجام
داد. این
روستا به یک
برنامه‌ی
دراز مدت نیاز
دارد تا شاید
سالانه قدری
از مشکلات آن
کم‌تر شود." او
به وجود آمدن
یکسری مسائل
بهداشتی و
تولید زباله‌ی
زیاد را از
مهمترین
مشکلاتی
دانست که بعد
از به پایان
رسیدن روزهای
پیک سفر، برای
اهالی مسن
ابیانه ایجاد
می شود و گفت:
"زمانی که در
یک مدت کوتاه 15
روزه، حدود 120
هزار نفر وارد
چنین روستای
تاریخی و
کوچکی می‌شوند،
وضعیت زیست
محیطی منطقه
با مشکلات زیادی
روبرو می‌شود.
هرچند قدم‌های
کوتاه مدتی
برداشته شده
باشد، ولی این
این مشکلات با
این قدم‌های
کوچک که بعد
از سال‌ها
اعتراض نوپا
هستند، قابل
حل نیستند."
این بومی
ابیانه،
نبودن یک
ساختار
مدیریتی متناسب
با شرایط
ابیانه را
مهمترین مشکل
این روستای
سرخ دانست و
افزود: "این
منطقه‌ی
نمونه گردشگری،
فاقد یک متولی
مسئولیت‌پذیر
و پیگیر است.
ما حتی از
امکانات
موجود در شهرستان
نطنز نیز
استفاده نمی‌کنیم،
چون مدیریتی
پیگیر نداریم
که این کار را
انجام دهد." وی
نبودن یک
مدیریت
متناسب در ابیانه
را، باعث
یکسان دانستن
این منطفه‌ی
نمونه‌ی
گردشگری با
دیگر روستاهای
منطقه در سطح
کلان کشوری
دانست و ادامه
داد: "این
روستای
تاریخی با 250
نفر جمعیت
ساکن مسن،
دهیار یا
شورای روستا
ندارد. به نظر
می‌رسد در سطح
کلان کشوری
گمان می‌کنند
در این روستا
هیچ کاری نیست
که انجام شود .
حتی بودجه نیز
فقط براساس
این جمعیت 250
نفری اختصاص
داده می‌شود.
این درحالی
است که هیچگاه
به این قضیه
توجه نمی‌شود
که در یک
تعطیلی کوتاه
مدت نیز جمعیت
زیادی وارد
این روستا می‌شوند
و این جمعیت
به امکاناتی
بیش از جمعیت
شهرستان نطنز
نیاز دارد.
برای 10 هزار
نفر گردشگری
که در یک روز
وارد ابیانه
می‌شوند، فقط
یک نانوایی
وجود دارد.
ابیانه حدود 37
سال پیش در
فهرست آثار
ملی کشور به
ثبت رسید، این
منطقه‌ی
نمونه‌ی
گردشگری بعد
از این همه
سال، هنوز یک
طرح و برنامه‌ی
مناسب برای
حفظ و نگهداری
ندارد."
شاکری زاد
همچنین با
بیان این‌که
بعد از حدود
هفت سال
سرانجام در
روزهای
پایانی سال
گذشته، طرح
هادی روستای
ابیانه تصویب
شد، که هنوز
ابلاغ نشده
است،
اظهارداشت: "اکنون
ابیانه دارای
متولیان
مختلفی در هر
حوزه مانند
میراث
فرهنگی،
شهرداری،
شرکت گاز و آب
است. زمانی که
شرکت گاز، بحث
گازکشی برای
این منطقه‌ی تاریخی
را دارد،
یکسری عملیات
تخریبی مانند
حفاری یا نصب
لوله‌های گاز
از روی نما
انجام می‌شود
که نمای این
روستای
تاریخی را زشت
می‌کند. همین
اقدامات کوچک
نیز نشان
دهنده‌ی نبود
یک متولی
پیگیر است تا
بین دستگاه‌های
اجرا کننده
هماهنگی
ایجاد کند
واین روستای
تاریخی هر یک
قدم به سمت
تخریب جلوتر
می‌رود. اکنون
باید دید
ابیانه با این
شرایط برای
دستگاهی
مانند سازمان
میراث فرهنگی
و گردشگری، در
دست‌کم سه سال
گذشته، چه
میزان
درآمدزایی
داشته است؟
زمانی که از
یک امکانات کم
به صورت مستمر
بهره‌برداری
شود و در عوض
هیچ اقدامی
برای حفاظت انجام
نشود، طبیعتا
چنین مکانی به
تخریب نزدیک‌تر
می‌شود. برای
روستائی
مانند ابیانه
باید تعریفی جداگانه
داشته باشیم.
حتی اعتباری
که برای این
روستا که یک
منطقه‌ی
نمونه‌ی
گردشگری است،
اختصاص می‌یابد
باید متفاوت
با دیگر
روستاها باشد.
نباید ابیانه
را یک روستای 250
نفره دید که مانند
دیگر
روستاهای کم
جمعیت دیگر به
چیزی جز یک
اعتبار کم
نیاز ندارد.
باید در
ساختار مدیریتی
کشور برای
اینگونه
مناطق یک
مدیریت خاص و جداگانه
دید و چیزی
وضع کرد که
بتواند از این
روستا حفاظت
کند. وگرنه با
این شرایط
ابیانه ماندگار
نیست"!