سرکوب در
داخل ، کرنش
درخارج !
احضار
سفير ايران و
مهرورزي فوري
با متهمان آلماني!
نكته اینکه
پس از احضار
سفیر ایران در
برلین، سفارت
ایران در این
شهر در بیانیه ای
اعلام کرد که
موضوع " احضار"
نبوده بلکه "دیداری
برنامه ریزی
شده" بود. جالب
این جاست که
معاون وزیر
خارجه آلمان
از واژه احضار
استفاده می
کند ولی طرف
ایرانی
همچنان بر
تبرئه آلمان
اصرار دارد.
۰۸
دي ۱۳۸۹
عصر
ایران
-
1این تصویر
نه مربوط به
مهمانی ساده
بلکه تصویری
از ملاقات
متهمان
آلماني با
خانواده خود
است ؛ دیروز
دو شهروند
آلمانی که به "جاسوسی"
متهم شده بودند
پس از کش و قوس
عجیب و غریب
توانستند با خانواده
های خود در
شهر
تبریز
دیدار کنند.
این 2
شهروند
آلمانی روز 10
مهرماه گذشته
در حین مصاحبه
با وکیل سکینه
محمدی -زن
ایرانی محكوم
به مرگ- دستگیر
شدند و همچنان در
بازداشت به سر
می برند.
منابع
آلمانی مي
گويند که این 2
آلمانی روزنامه
نگار بوده اند
و برای تهیه
گزارش رسانه
ای به شهر
تبریز سفر
کرده اند. این
در حالی است
که مقامات
ایران گفته
اند که این
دو، ویزای
توریستی و نه
مطبوعاتی
گرفته اند و
بر ارتکاب
جاسوسی آنان
تاکید دارند.
این تاکیدات
به جایی رسید
که حتی رییس
دادگستری
آذربایجان
شرقی در تاریخ
25 آبان
89 گفت: "جرم
جاسوسی دو
تبعه آلمانی
که با هدف
جوسازی و
جاسوسی در ایران
حاضر شده
بودند محرز و
ثابت شده است."
(خبرگزاری
فارس 25 آبان 89 .)
با این
حال چندی بعد
اسفندیار
رحیم مشایی
رئیس دفتر
پرقدرت احمدی
نژاد قبل از برگزاری
مذاکرات ژنو - 3
با موضوع هسته
ای ایران میان
ایران و 1+5 در آذرماه
گذشته اظهار
داشت: مدرکی
دال بر جاسوس
بودن 2
بازداشتی
آلمانی در ایران
وجود ندارد و
آنها به زودی
آزاد می شوند. رحیم
مشایی که با
روزنامه فرانکفورتر
آلگاتیه
آلمان گفت و
گو می کرد
اضافه کرد: شاید
این دو آلمانی بتوانند
کریسمس را با
خانواده
هایشان جشن بگیرند.
(آخرین نیوز 14
آذر 89)
دو روز
بعد البته
رامین
مهمانپرست
سخنگوی وزارت
خارجه در
اظهاراتی
متناقضی گفت: جرم
این دو آلمانی
محرز است و
خودشان نیز پذیرفته
اند اما باید
دادگاه اعلام
نظر کند. (خبرگزاری
مهر 16 آذر 89.)
این روند
ادامه یافت تا اینکه
چند روز پیش
خانواده این
دو آلمانی برای
دیدار با
فرزندان خود
از
آلمان به
ایران آمدند
ولی مدعی
شدند که
مقامات
ایرانی اجازه
این ملاقات را صادر
نکردند. بلافاصله
پس از این
خبر، سفیر
ایران در
برلین در
اعتراض به این وضعیت به
وزارت خارجه
آلمان احضار
شد (دویچه وله 6
دی 89.)
تنها یک
روز پس از این
احضار در
برلین و
بازخواست سفیر
ایران، علی
اکبر صالحی سرپرست
وزارت خارجه
در تهران با
خانواده های این
دو آلمانی
بازداشتی
دیدار می کند.
(ایرنا 7 دی 89 ) و
بلافاصله پس
از این ملاقات
رخانواده هاي
آنان ، راهی
فرودگاه
مهرآباد می
شوند تا ضمن
سفر به تبریز همان
روز با
فرزندان خود
دیدار کنند. محل
دیدار یکی از
هتل های شیک
تبریز بود و
چهار ساعت نیز به
طول انجامید.
- 2چه
تفاوتی میان
متهمان
ایرانی و
غیرایرانی در زمینه
ملاقات یک زندانی
با خانواده
خود وجود
دارد؟ این
سوالی است که
با
تکرار
تبعیض ها هنوز
پاسخ مشخص و
شفافی برای آن
پیدا نشده است.
آیا اگر مثلا
خانواده ای
ساکن در تهران
در تبریز زندانی
داشته باشند
تسهيلات ويژه دولتي
فراهم است تا
مانند
خانواده این
دو تبعه
آلمانی در هتل
با فرزند زندانی
خود دیدار
کنند ؟ آیا
واقعا برای
همه متهمان
این امکانات و
تسهیلات وجود
دارد که در
هتلی شیک
همراه با
پذیرایی خانواده
های متهمان با
هم
ملاقات
کنند؟ یا
اینکه
خانواده
زندانیان ایرانی
می بایست پس
از انتظار
زیاد در
کابین های
ویژه ملاقات
با زندانیان
دیدار و از
طریق تلفن
کابین باهم صحبت
کنند و زمان
این ملاقات ها
نیز حداکثر 30
دقیقه باشد؟
-
3شخص
نگارنده هیچ
اصراری بر
جاسوس بودن
یا نبودن هیچ
فرد ایرانی یا
خارجی ندارد و
صلاحیت تشخیص
آن را بر عهده دستگاه
قضایی می داند
اما سخن
اینجاست که
وقتی بر جاسوس
بودن این دو شهروند
آلماني تصريح
مي شود چنین
پذیرایی و تسهیلاتی چگونه
توجیه پذير
است
؟
البته ذهن
مخاطبان از
این اتفاقات
خاطراتی را
نیز دارد. پیش
از این نیز
مادران 3 آمریکایی
بازداشت شده
در ایران به
اتهام جاسوسی
، با فرزندان
زنداني خود در
هتل 5 ستاره استقلال
تهران ملاقات
كردند.
دیروز سه
شنبه نیز چنین
اتفاقی افتاد
و خانواده های
دو آلمانی بازداشتی،
در هتلي مجلل
به
راحتی
کنار هم نشسته
و ضمن صرف غذا
و نوشیدنی، با
هم به خوش و بش
پرداختند.
اگر این
وضعیت عادی
است چرا برای
ایرانیان
متهم به
جرایمی به
مراتب کوچکتر
و کمتر
از جاسوسی
چنین امکانی
فراهم نمی شود
؟ آخر
کجای دنیا یک
زندانی با
خانواده خود
در هتل دیدار
می کند؟
واقعا اگر
چنین اتفاقی
در آلمان روی
می داد و 2 ایرانی
در این کشور
به اتهام
جاسوسی
بازداشت می
شدند آیا
دیدار
خانواده ها با
زندانیان در
هتل صورت می
گرفت یا اینکه
خانواده های
ایرانیان
مجبور بودند
به زندان
بروند و آن جا
باهم دیدار
کنند؟
- 4روز
دوشنبه این هفته
سفیر ایران در
برلین به
وزارت خارجه
آلمان احضار
می شود. دلیل
احضار نیز بر
اساس نوشته
سایت دویچه وله "لغو
دیدار دو
خبرنگار
آلمانی زندانی
در
تبریز با
بستگان خود" اعلام
شد اما در
کمال تعجب پس
از گذشت حدود 24
ساعت یعنی
فردای آن روز (سه
شنبه) نفر اول
وزارت خارجه
ایران یعنی
علی اکبر صالحی
با خانواده
های این دو
آلمانی دیدار
می کند.
جالب اینجاست
که هیچ خبری
از درخواست
این خانواده
ها برای دیدار
با صالحی
منتشر نشده و
حتی خبرگزاری
رسمی جمهوری
اسلامی نوشت: "به
دنبال
درخواست وزیر خارجه
آلمان از
سرپرست وزارت
خارجه ایران
برای فراهم
کردن امکان
دیدار این خانواده
ها با این دو
تبعه
بازداشتی،
ملاقات حضوری
آنها با علی
اکبر صالحی انجام
شد ." ( ایرنا
7 دی 89 )
این دیدار
چه لزومی
داشت؟ چرا
مقامات
ایرانی اینقدر
دوست دارند با
متهمان به جاسوسی
و جرایمی نظیر
آنها یا
خانواده
هایشان دیدار
کنند؟ چه رازی
در این موضوع
وجود دارد؟
پيشتر نيز
در 15 فروردین 86
خورشیدی 15
ملوان
انگلیسی متهم
به تجاوز به
مرزهای ایران
با حضور شخص
محمود احمدی
نژاد و اعضای
کابینه در
نهاد ریاست
جمهوری (پاستور)
بدرقه می شود.
همچنين سارا
شورد یکی از
سه تبعه
آمریکایی
بازداشت شده
در ایران به
اتهام جاسوسی در
هنگام ترک
تهران به سمت
پایتخت عمان (در
اواخر شهریور 89
) در پاویون جمهوری
فرودگاه
مهرآباد (که
مورد استفاده
مقامات
برجسته و
شخصیت هاست) با بدرقه
مریم
مجتهدزاده
مشاورتحمدی
نژاد و رییس
مرکز امور
زنان و
خانواده ریاست
جمهوری راهی
می شود و حالا
نیز شخص
سرپرست وزارت
خارجه ایران
با
خانواده
های دو آلماني
شخصا ملاقات
مي كند!
ودوباره
مجبور می شویم این
مثال را تکرار
کنیم که اگر
این واقعه
برای اتباع
ایرانی در
آلمان رخ می داد
باز هم وزیر
خارجه آلمان
با خانواده
های زندانیان
ایرانی دیدار
می
کرد؟
همچنین
واقعا چه معنی
دارد که تنها 24
ساعت پس از
احضار سفیر ایران
در برلین،
ملاقات
خانواده های
آلمانی با
فرزندان خود
عملی شود؟ اگر چنین
ملاقاتی
برنامه ریزی
شده بود پس
ماجرای احضار
سفیر ایران
چیست؟ نكته اینکه
پس از احضار
سفیر ایران در
برلین، سفارت
ایران در این
شهر در بیانیه ای
اعلام کرد که
موضوع " احضار"
نبوده بلکه "دیداری
برنامه ریزی
شده" بود. جالب
این جاست که
معاون وزیر
خارجه آلمان
از واژه احضار
استفاده می
کند ولی طرف
ایرانی
همچنان بر
تبرئه آلمان
اصرار دارد.
این
رفتارها نه
نشانه رافت
اسلامی بلکه
نشانه سرکوب
در داخل و
کرنش درخارج
است، که در
این زمینه
پایان نیز
ندارد.